Home | About Luc | Expeditions | Gallery | Sponsors | Press | News & Events | Blog |Contact | |
"Every night I am going to sleep with Antarctica in my arms..." | |
Challengingexpeditions.com |
Press
23-01-2009 • Het Laatste Nieuws
Luc Reynders doorkruist AntarcticaMet Luc Reynders heeft Heusden-Zolder opnieuw een straffe sportman in huis. Op zijn 47ste heeft Luc een expeditie van 1.200 kilometer op de Zuidpool tot een goed einde gebracht. Hij is na Dixie Dansercoer en Alain Hubert pas de derde Belg die daarin slaagt. Met vijf andere expeditieleden – die hij pas na aankomst in Chili leerde kennen – vertrok Luc Reynders op 22 november op de Ronne-ijsvlakte voor een 44-daagse tocht naar de Zuidpool. Daar kwam hij aan op 4 januari. «Het gevoel dat toen overheerste, was vooral opluchting», zegt Luc. Tijdens de laatste dagen werd de tocht heel zwaar. Dan ben je blij als je er eindelijk bent. Bij het vertrek was het weer uitstekend, maar dat sloeg al snel om. We kregen veel wind en mist. Het kwik schommelde rond min dertig, maar de gevoelstemperatuur was nog zeker dertig graden kouder. Dan valt het niet mee een slee van tachtig kilogram mee te sleuren. Na enkele dagen moest Jill – een Australische vrouw – opgeven door onderkoeling. Er kon geen vliegtuig landen om ze te evacueren. Toen was er wel even paniek. Ternauwernood hebben we dan maar zelf een landingsbaan gemaakt. MuesliLuc en zijn groepsleden stonden elke dag op om half zes. Na een ontbijt van muesli en enkele vetten vertrok de groep steevast om acht uur. Om het anderhalf uur was er een kleine pauze om wat te eten en te drinken. ’s Avonds rond zessen hoopte het gezelschap de tenten weer te kunnen opzetten. We probeerden dagelijks toch meer dan 25 kilometer af te leggen, zegt Luc. KarakterHeel wat mensen vragen zich af waarom ik zo’n extreme dingen doe, maar ik heb daar heel wat mooie momenten meegemaakt. Daarvoor moet ik mijn collega’s en werkgever bedanken, want dankzij hen heb ik de kans gekregen me hier drie maanden op te focussen. Het gevoel in een groep te leven en toch de hele tijd vooral je eigen hachje moeten redden, is onbeschrijflijk. Ook de natuur en de absolute stilte zijn een onvergetelijke ervaring. Het hangt vaak echt van details af of je het redt of niet. Schrik heb ik niet gehad, maar je moet toch een sterk karakter hebben. Dat bepaalt voor zeventig procent of de expeditie slaagt. Bij elke tegenslag of pijn moet je de knop omdraaien. Ook aan je vrouw en kinderen mag je niet denken, want zelfs dát kost krachten. |