Press

28-01-2009 • Publiek

Hoe heb je je op deze trip voorbereid?

Ruim 1,5 jaar trainde ik bijna dagelijks op fysieke trainingen en ging ik op de mijnterillen van Heusden- Zolder rondjes trekken met 2 autobanden achter mij aan. Verdere ervaring deed ik al op door tochten te doen in Alaska, Spitsbergen,… ik was al een keer eerder op de Antarctische bodem. Zonder ervaring kan je niet aan zo’n trip beginnen. Elke fout die je maakt kan fataal zijn.

Wanneer ben je vertrokken voor deze expeditie en kende je de andere deelnemers al op voorhand?

Op 10 november ben ik op Zaventem vertrokken en na een omweg via de Paaseilenden arriveerde ik op 16 november op Punta Arena waar ik de andere deelnemers voor de eerste keer ontmoette. Op 20 november werden we overgevlogen naar het basiskamp op Antarctica. Na twee dagen materialen verzamelen en eten inkopen werden we naar Ronne Icefield gevolgen om daar te beginnen aan onze helse tocht.

Hoe zag een gewone dag ervoor jou uit?

Om 6u ’s morgens stonden we op en beurtelings was er iemand verantwoordelijk voor het koken. Hij moest dan pakken ijs en sneeuw smelten en koken voor drinkwater. Het menu bestond vnl uit museli’s, soep en gevriesdroogde maaltijden. Na het eten was het snel inpakken en verder gaan met de tocht. Dagelijks moesten we zo’n 30km afleggen met een zware slee achter ons aan over besneeuwde bergen en met een ijskoude wind die dwars door je lichaam snijdt. Elke expeditielid was beurtelings verantwoordelijk voor de navigatie. Er werd telkens 5 min gestopt na 1u flink doorstappen op de ski’s. Rond 18u werden de tenten terug opgezet, het eten werd klaargemaakt, materialen nagekeken, een ijsmuur werd gemaakt rond de tent om ons te beschermen tegen wind en sneeuw, wondjes verzorgen,… En dan gauw de slaapzak in…

De kouste dag was -57°, had je dan echt geen last van de koude?

We hadden allemaal speciale kledij mee en zweten was uit de boze. Dit vriest vast aan je lichaam en zorgt voor onderkoeling. We werken met verschillende lagen kleding. Zodra het te warm is, moet er iets uitgedaan worden. Wanneer je koude voelt, moet er direct weer iets bij aangetrokken worden. Op enkele minuten tijd kunnen lichaamsdelen bevrozen zijn.

Hoe verliep het met de sanitaire boodschappen?

Onze broeken werden speciaal ontworpen om snel te kunnen doen wat we moesten doen. Enkel in het begin, ver verwijderd van alle basiskampen mochten we de boodschappen achter laten. Als we dichterbij kwamen moesten we het goedje in speciale zakken meenemen.

Een enorme vreugde bij het bereiken van het Amerikaanse basiskamp?

Ja, die vreugde was overweldigend. We hadden het allemaal heelhuids gehaald. Het duurde echter nog 10 dagen alvorens de weersomstandigheden het toelieten om ons te repatriëren. Al die tijd hebben we wachtend doorgebracht in onze tentjes. Prins Albert van Monaco stond op de gastenlijst van het basiskamp. De groep keek met spanning uit naar hem, als was het maar om in zijn vliegtuig te springen en huiswaarts te keren. Wegens het barslechte weer werden zijn reisplannen echter gewijzigd.

Luc, wil je als laatste nog iemand bedanken?

Zonder de oprechte steun en alle geboden hulp van mijn familie, van de bedrijfsleiding van KBL en mijn collega’s zou dit echter onmogelijk zijn geweest. Ik wens dan via deze weg ook iedereen uitermate te bedanken om ij deze kans te geven.

Aan Christine, de thuisblijvende echtgenote, heb je Luc dan al die tijd niet gemist?

Wij zijn als familie uitermate trots en fier op de puike prestatie die Luc tijdens deze expeditie geleverd heeft. Het was toch met een bang hartje afwachten tot het verlossend telefoontje kwam dat alle expeditieleden het basiskamp goed en wel bereikt hadden. We hebben Luc zeker fel gemist maar hebben overleefd op de gedachte… “geen nieuws, goed nieuws”.